Can sessizce yanıyor ...

Öfke doldu içim, acımdan da öte... Hıçkırarak ağladıysam öfkemdendir, üzümtümden çok. Kendimden geçtiysem defalarca, yine öfkemdendir!.. Babam gitti, canım yandı... Öfkelendim delicesine, babamın gitmesine, onun yaşamayı değil, bizi bırakmayı seçmesine öfkelendim!.. Öfkelendim çünkü acımı yaşayamadım... yaşatmadılar... öfkelendim çünkü son bir kez yüzünü göremedim!.. öfkelendim çünkü onun bir çok isteğini görmezden geldim!.. öfkelendim bana bu acının geçeceğini söyleyenlere!.. Babamın kurtulduğunu söyleyenlere öfkelendim, acıyı gözlerimde arayanlara!..
Öfkelendim çaresizliğime, ona yardımcı olamadığıma, onun hastalığından sıkıldığımı söylediğim zamanlara, kendime...

Ama öfkem de gitti sonunda, sadece can acısı kaldı... Bakışların sabitleştiği yerde anlam arıyor insan... Dalıyor acının derinliklerinde...
Yine de bugün kalktım, yüzümü yıkadım... Yemek yedim, televizyon izledim, konuştum... Bu gece de uyudum, rüya gördüm, kabus gördüm... yine yaşadım bugünü de bu geceyi de, diğer günler ve geceler gibi... Tek fark, gözlerimde babamın olması... ama gözlerimin bir daha onunla hiç buluşamayacağını bilmesi...

Öfkem korkuturken sevdiklerimi, onlara sessizliğimin tehlikesinden bahsedemedim...
Öfkemi gördüler, öfkemi yaşadılar acı olduğunu düşünerek... oysa can sessizce yanıyor...