Made in İndonesia... ya da Made in China mı demeliydim?..

Hiç bitmeyecek gibi gelen bir hafta süresince eve taşınmaya çalıştık.. Daha önceki yazımda yaşamaya başladığımız zorluklardan bahsetmiştim yaaa, işte onlara bir dolu daha sorun ekleyebilirsiniz... Eşim işte olduğu için gelen giden işçilerle ben ilgilendim.. İşçi de ne işçi ama... Yahu akıtan bir lavabonun onarımı tüm bir gün sürer mi??? Eğer Endonezya'daysanız sürer...
Bu arada işçilerin, emlakçının ya da ev sahibinin eve geliş saatleri sabah en geç 8de başlıyor... Burada hava erken aydınlanıyor, bu nedenle herkes erkenci, seni de öyle biliyorlar. Yani ben yorgunum uykum var deme şansınız yok... Ha geldiler ben bir yerde oturur keyfime bakarım onlar yapana kadar diye düşünebilirsiniz ama başında durup soru da sormazsanız her şeyi gizlice halletmeye çalışıyorlar. Yani benim için saat 8de başlayan mesai tüm gün ayakta ve yemek yemeden devam etti...
Evde var olan ve ev sahibimiz tarafından verilen tüm elektrikli eşyalar bozuk, ampuller dahil. Yaaa bakıyorum ampulün kabına Philips yazıyor... Meğersem burada sahte Philips ampulleri doluymuş, hatta şehrin iki büyük hipermaketi Carrefour ve Hypermart da sahte satıyormuş... Eeee onlar da sahte satıyorsa biz nerden bilip bulcaz orijinalini diye bir soru geldi aklıma, ama cevabı belli: bu bi kumar, ya çıkarsa deyip alacaksın her şartta...

İşte evimiz!!!

Neyse beyaz eşyamız geldi... İlk defa Samsung marka bir buzdolabım oldu, hala garibime gidiyor böyle LG, Panasonic ya da Samsung beyaz eşya görmek, ama inanın burdaki tüm beyaz eşya markaları elektronikçi aslında... Yavaş yavaş yerleştik bari interneti de halledelim dedik, maalesef evde telefon hattı yok. Napsak dedik, baktık seçeneklere. Smart diye bir firma çağırdık, bilgisayara takılan ufak modemler (vınnlar) ile bağlantı sağlıyorlar. Hızı 3.1 Mpbs ama bi test ettik, 270lerde, açmıyor Google dışında bir şey. Speedy diye bir firmayı sorduk. 3.1 hız için 1.500.000Rp istiyor, yani  aylık 255 liraya geliyor... Yuh nasıl hizmet bu dedim içimden bangır bangır!!! Neyse bulduk bir alternatif : Aha. (Valla adı bu:)) Her bir modemin bir hızı var, benimkisi 3.1 ve fiyatı 500 bin küsür Rp. yalnız 3GB sınırı var... Onda da alır almaz sorun çıktı. Neyse yeni modem verdiler, şimdilik iyi gibi gibi... ama valla hiçbişeye güvenim yok, alınan her şey elde patlıyor burda. Her şey mi bozuk çıkar yahu...




Evimizin manzarası. Tarzana yetecek kadar uzun dallar var:)) Hımmm bir de keçiler, bilmem görebildiniz mi???

 Ev sahibimiz Çin asıllı. İnanılmaz bir Çin nüfusu var burada ve tüm dünyayı ele alan Çin malları elbette buranın kralı. Bunun nedeni basit: fiyatı. Ev sahibimiz (bana göre çalışmayan ve bozuk) küçük elektrikli ev aletleri satıyor. İşlerinin nasıl olduğunu sorduğumuzda iyi olduğunu söylemişti, çünkü "çok kaliteli mallar değilmiş, bu yüzden ucuzmuş, bu yüzden de toplumun çoğunluğu alabiliyormuş" (!) Ehhh doğru söze ne denir???
Yalnız aynı adam bize şunu da söylemişti: Hollanda sömürgesi döneminde, Hollandalılar elbette kendi vatandaşlarını birinci sınıf, Çin asıllı vatandaşları ise ikinci sınıf görüp, sıralamanın en arka cephesine Endonezyalıları koyuyormuş. Ve sözlerine şöyle devam etti: Şimdi de Endonezya Hükümeti Endonezyalıları birinci sınıf görüp, Çinlilere yine ikinci sınıf muamelesi yapıyorlarmış. Yani ona göre konumları değişmemiş...
Tabii bunu bir de kendi gözümden aktarayım, ki benimki sadece görsel bir farkındalık: mağazalarda iyi giyinen, arabalarda seyahat eden, bizim oturduğumuz bu alanda oturan, yediğimiz ve ülke için pahalı sayılan lokantada yemek yiyen hep Çinliler. Peki gerçek Endonezyalıları nerde mi görüyorum: Çekçekçiler Endonezyalı, çocuk bakıcısı ufaklıklar Endonezyalı, sokakları süpüren, güvenlik görevliliği yapan, hizmetçilik yapanlar hep Endonezyalı...